Olaug Nilssen: Yt etter evne, få etter behov (2020)

Familien i denne romanen er ikkje heilt harmonisk. Me møter besteforeldra, dei tre døtrene deira, og Benjamin, son til ei av døtrene. Han er autist, og treng tilsyn heile tida. Mor hans, Lea, har hatt eineansvar for sonen, men har etter kvart meldt pass. Den meir ansvarsmedvitne systera Rakel er den som har teke over ansvaret, medan den noko yngre systera Linda ikkje heilt får ta del. 

Rammehistoria i romanen er at Rakel ikkje er heime når Benjamin skal leverast der, ingen får tak i ho, og han som skal levera Benjamin vert noko rådvill. Korleis det går får me løysinga på i sluttkapitlet, men fram til dess har me fått mykje av forhistoria. Synsstaden vekslar frå kapittel til kapittel, og alle som fortel er misnøgde med eit eller anna. Den som er minst misnøgd er kanskje mora, men ho har likevel dårleg samvit for mykje ho har gjort og mykje ho ikkje har gjort.

Det er eit finfint familieportrett Nilssen har skrive. Det er innsiktsfullt og klokt, det er humoristisk, og boka er skriven i eit finfint språk.

Guffen tilrår. 

Meir Nilssen på kulturguffebloggen
Hybrideleg sjølvgransking (2005)
Få meg på, for faen (film, 2011)
Stort og stygt (2013)
Tung tids tale (2017)
Ikkje tenk på det (2019)
Olaug Nilssen les Anne-Cath. Vestly (2020)
Uønska åtferd (2023)